Verslag BluesMoose Fest - 28 April 2013 De Wolfsberg, Groesbeek

 BluesMoose Fest
De Wolfsberg, Groesbeek
28 April 2013

 Featuring: Tony Spinner, Big Pete Band, Smokin’ Joe Kubek & Bnois King, Bart Walker, Joanne Shaw Taylor, Jimmy Bowskill, Danny Bryant

 Tekst: Nineke Loedeman, i.s.m. BluesMagazine.nl

 Ondanks de wat spannende weersverwachtingen, arriveren we, net als vorig jaar, lekker in het zonnetje om te gaan genieten van de tweede editie van BluesMoose Fest. Toegegeven, dit jaar zijn de weersgoden ons ietsje minder goed gezind: het is (te) koud op deze 28e April, en het is te hopen dat het droog blijft. Maar kan het ons wat schelen? Nee, natuurlijk niet, want we komen voor het toffe muziekaanbod, de goede sfeer en het weerzien met menig blues (rock)-liefhebber.

 Er wacht ons een crème de la crème op het gebied van blues en bluesrock, hier in de prachtige ambiance van Hotel De Wolfsberg te Groesbeek. Als we het terrein oplopen, worden veel handen geschud en zoenen uitgedeeld: het buitenseizoen van de festivals gaat vandaag beginnen en iedereen heeft er zin in! Terwijl een gedeelte van de line-up zich nog ergens hoog in de lucht bevindt, heet de organisatie van dit BluesMoose Fest 2013, aangevoerd door Rob van Elst en Gerrie Janssen, iedereen van harte welkom.

Net na 14.00 uur staat Tony Spinner met zijn band klaar om te beginnen. Hij is geen onbekende in Nederland, deze bijna vijftigjarige (slide) gitarist uit de VS. Bekend onder andere vanwege zijn werk bij TOTO, timmert deze man al jaren succesvol aan de weg en heeft diverse albums uitgebracht. Samen met bassist Alex Steier en drummer Michel Mulder brengt hij vuige, melodieuze bluesrock. Hoewel hij enkele malen wordt gehinderd door kapotte snaren, weet hij toch flink de sfeer erin te brengen met zijn energieke muziek. Terwijl Alex en Michel de boel opvangen met hun solo’s, vervangt Tony ondertussen vakkundig zijn snaren. Hij geeft een geweldige intro op het mooie Catfish Blues, een nummer dat, ondanks de zonneschijn, kippenvel op mijn armen geeft, evenals de prachtige Hendrix cover The Wind Cries Mary. Als toegift horen we een tien minutenlange Baby Please Don’t Go. Heerlijk, deze fantastische band gaat werkelijk los, de zon schijnt: wat een rocking goed begin van dit festival zeg.

Dan is het de beurt aan de vette blues van harpspeler Big Pete, die vandaag een topband heeft meegenomen, bestaande uit: gitarist Sander Kooiman, bassist Erkan Özdemir en op drums valt vandaag zijn zoon in, de zeventienjarige Levent Özdemir. Come On In This House zet rustig de toon, gevolgd door een sterke Rockin’ Daddy van Howlin’ Wolf, echt zo’n nummer om je vingers bij af te likken. De band grooved, de strakke ritmesectie staat als een huis en Pete staat ontspannen afwisselend te blazen en te zingen. Topgitarist Sander Kooiman, speelt zoals gewoonlijk de pannen van het dak, wat een genot toch die man aan het werk te zien. Lester Butler’s So Low Down gaat erin als gesneden koek bij het enthousiaste publiek, en er wordt al stevig gedanst voor het podium. 

Met Smokin'Joe Kubek en Bnois King, “Blood Brothers” van de Texas Roadhouse Blues, heeft de organisatie een ferm staaltje blues binnengehaald. De nors-kijkende, wat excentriek ogende Joe Kubek speelde langere tijd in de band van Freddie King, en combineert zijn sterke (slide) gitaarspel fijn met de mooie soulvolle stem van Bnois King. Samen met Sheila Lahr op basgitaar en Eric Smith op drums, spelen ze hun set met o.a. I saw it coming, de slowblues There’s gonna be some Change en de op slide-gitaar gespeelde heerlijke I’m gonna Leave You baby. De fijne Texas shuffles van Joe worden doorspekt met het jazzy klinkende gitaarwerk van Bnois. Hoewel ik het nergens écht spannend vind worden, klinkt het wel behoorlijk vet en het publiek geniet zichtbaar.

Dan wordt het maar eens tijd om een hapje te eten, en dat kan hier goed! De prachtige ambiance van Hotel De Wolfsberg, geeft een extra fijn gevoel hier te zijn. Overal is goed voor gezorgd, drankjes worden indien gewenst aan de sta-tafel bezorgd, het terrasje ligt lekker in het zonnetje (wel met fleecetrui aan ) en een goede vette bek, of een portie hete vlammetjes is zó gehaald.

Om 19.15 uur blijkt dat ze gelukkig net bijtijds gearriveerd zijn: Ruf’s Blues Caravan, dit keer bestaand uit Bart Walker, Joanne Shaw Taylor en Jimmy Bowskill, komt vandaag over vanuit Zweden. Samen staan ze te trappelen om een stomende set gitaargeweld te presenteren. Stuk voor stuk topgitaristen, ook wel Tomorrow’s Guitar Heroes genoemd, die hun optreden gezamenlijk aftrappen met een flitsende Proud Mary.

Vervolgens mag Bart Walker openen, deze gitarist is afkomstig uit Nashville,VS. Een imposante verschijning, met een even imposante zangstrot. Dit komt goed tot zijn recht met het stevige My favourite Colour is the Blues. Flinke bluesrock schotelt hij ons voor, en we horen nummers van zijn laatste album, Waitin’on Daylight, waaronder de titeltrack van dat album en het mooie It’s all Good. De man slingert zijn slide-tonen het publiek in, die dit maar al te graag opslurpt. Wat een geweldenaar staat hier, zowel vocaal als instrumentaal. Zijn Gibson loeit, en hij imponeert menigeen door al spelend zijn gitaar zwierig over zijn rug te gooien, of als hij de microfoonstaard als slide gebruikt. Als hij vervolgens het prikkelende Slow Moving Train erin gooit, kan het voor vanavond niet meer stuk: helemaal top deze gast, die hopen we veel vaker te gaan zien.

Dan is het de beurt aan de jonge Jimmy Bowskill (1990), uit Canada afkomstig. Hij speelt al vanaf 10-jarige leeftijd, werd “ontdekt” door Jeff Healey en bracht z’n eerste album op 12-jarige leeftijd uit! Deze spring-in-het-veld op het podium heeft er zichtbaar plezier in en speelt afwisselend zowel rock als blues, maar met meer nadruk op rock. Toch met de wat rustiger nummers, zoals een prachtig gevoelig uitgevoerde Summertime op slide, laat deze virtuoze gitarist horen wat hij in zijn mars heeft.

 Uiteindelijk mag ook Joanne Shaw Taylor (UK) laten zien en horen wat ze in huis heeft. Veel van het aanwezige publiek weet dit al, ze geniet van een steeds groter wordende bekendheid in Nederland. Deze dame weet flitsend gitaarwerk te combineren met haar uitstekende, ietwat ruige stem. Tel daarbij haar fijne podiumpersoonlijkheid, en het geheel maakt dit tot een fantastisch optreden. Jimmy Bowskill speelt met haar mee op zijn orgel en natuurlijk kan haar prachtige versie van Jealousy niet ontbreken vanavond.

 Als gezamenlijke afsluiter spelen de drie het nummer The House is a Rockin’, en inderdaad: het dak gaat er bijkans af hier. Het vermelden waard is dat deze drie gitaarvirtuozen werkelijk uitstekend begeleid worden door hun hardwerkende ritme sectie, bestaande uit drummer Austin Curcuruto, van The Bart Walker Band en bassist Ian McKeown, van de Jimmy Bowskill Band.

Het is al donker als Danny Bryant het podium oploopt. De bluesrockgitarist zit midden in zijn Hurricane Tour, naar aanleiding van zijn net uitgebrachte album. De Britse gitarist staat maar al te graag voor zijn Nederlandse publiek. En dat publiek staat inmiddels voor het podium gepakt als haringen in een ton, om maar niets te missen van deze snarenvirtuoos. Hoewel het aardig koud is geworden, warmt menigeen zich aan de verwarmende tonen uit de gitaar van Danny. Samen met vader Ken op de basgitaar en Trevor Barr achter de drums, brengt hij een afwisselende set van voornamelijk bekende songs. Stampende rocksongs zoals Prisoner of the Blues en Master of Disaster, worden fijntjes afgewisseld met de voor Danny zo kenmerkende slowbluessongs Love of an Angel en Always with Me. Nieuw nummer Losing You wordt op magnifieke wijze gebracht, en het publiek is er (bijna) stil van geworden.

Om 22.30 uur sluit Danny af met zijn toegift Painkiller. Al snel blijkt dat het publiek het voor gezien houd, er wordt nauwelijks nageborrelt of nagekletst. Waarschijnlijk speelt de optrekkende kou de meeste mensen wel parten, het is mooi geweest zo. Alleen enkele die-hard fans schuiven nog even aan bij Danny, om zijn nieuwe cd te bemachtigen, met handtekening uiteraard. Zelf lopen we uiteindelijk ook naar de uitgang, moe maar voldaan. Het is alweer voorbij, deze tweede editie van BluesMoose Fest. Ik had eerlijk gezegd meer publiek verwacht, aan het programma kan het niet gelegen hebben. Alles was weer tip-top voor elkaar, de sfeer geweldig, het geheel strak gepland en goed georganiseerd. Alle credits voor de organisatie en al haar medewerkers. Bedankt en tot volgend jaar !