Foto's Harrie Huisman


Definitie van een zgn. ’supergroup’: een handvol muzikanten die normaliter spelen in verschillende
bands maar die het ook lekker vinden om, als de gelegenheid zich voordoet, eens met elkaar te
jammen. Dat kan op verschillende manieren uitpakken, variërend van rampzalig tot steengoed.
Maar wanneer Joseph Parsons z’n akoestische gitaar omhangt, Scott Bricklin de bas, Tom Gillam
de electische gitaar en Matt Muir achter de drumkit gaat zitten en Ben Arnold achter de toetsen,
ja, dan ontstaat er wat moois! Dat moois heet US Rails en zij maakten op 14 mei het NiXpodium
onveilig als onderdeel van een tour die al bijna een jaar duurt sinds de release van hun meest recente
album ’Heartbreak Superstar’.

Vanzelfsprekend kwamen praktisch alle liedjes van dat album voorbij, waarbij ’Fearless’ al als derde
liedje op de setlist stond. Aan de ene kant jammer, want het is met stip mijn favoriete song van
dit schijfje, maar als je zo vroeg in een optreden al het kippenvel op je armen hebt staan kan de
avond bijna niet meer kapot. Hoe komt dat? Geweldige muzikanten, mooie muziek en dat alles
meerstemmig gebracht. Verder hoorden we ’Devil in my hands’, ’Heaven right now’, ’Follow the
lights’ en het heerlijke ’Love Reaction (feel it right down in my DNA)’. Maar ook van het voorgaande
album Southern Canon stonden heel wat liedjes opmerking setlist, zoals ’Heart don’t lie’, ’Don’t take
me now’, ’Heartbeat away’, ’You’re my home’ en het bijna aangrijpende ’Do what you love’.